Niechybnie pomrzemy w tej podróży

Burza nadciągała od południa. Poprzedzana głuchym dudnieniem, mrukliwym hukiem, burkliwymi trzaskami do złudzenia przypominającymi grzechot żelastwa, chmurami, których opasłe od wody brzuszyska przeciągały tuż nad burą taflą wód zastygłych w przerażeniu, niezwyczajnym uspokojeniem w skupiskach trzcin i szuwarów. Było wpół do siódmej, Anno Domini tysiąc sześćset dziewięćdziesiątego ósmego. Przestrzeń zdawała się kurczyć. Wysokie trawy rozhuśtały się, płosząc strwożoną zwierzynę buszującą dotychczas w gąszczu. Podróżni popędzali wierzchowce rzemieniami, pragnąc ustrzec się ulewy i dotrzeć sucho do strzelistej wieży, którą ujrzeli na horyzoncie.