21 lutego 2012 roku odbyło się w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Gryficach IV Biblioteczne Dyktando z Języka Polskiego, organizowane, jak co roku, z okazji Międzynarodowego Dnia Języka Ojczystego.

Tegoroczne dyktando przeprowadzono w dwóch grupach wiekowych. O godz. 16:00 swoją „walkę z bykami” rozpoczęli gimnazjaliści i licealiści, podzieleni na dwie sale, bowiem przybyli pełni determinacji w pokaźnej liczbie 55 osób. Tekst dyktanda czytali: Sylwia Oszczyk, po raz pierwszy z nami, nauczycielka języka polskiego z Gimnazjum Nr 1 im. Żołnierzy Armii Krajowej w Gryficach oraz wprawiony od lat w bojach Leszek Wójcikiewicz.

Honorata i jej towarzysze

Czarnowłosa, pół-Cyganka, Honorata wracała wraz ze swymi przyjaciółmi z superimprezy. Pośród nocy niósł się echem rozentuzjazmowany i hałaśliwy ich chichot.

Pośrodku kroczył hardo ryżobrody Hipolit. Był on pół Irlandczykiem, pół Polakiem. Ubrany w ultrafioletowy garnitur - ze śnieżnobiałym żabotem przy szyi - przypominał wicehrabiego czy też półarystokratę. Obok posuwał się z wolna Melchior. Wieczorem brał udział w zawodach hippicznych, więc przebrany na łapu-capu, przypominał raczej niby-jeźdźca. Jego żółtawobrązowe włosy pokrywał zszarzały, z rzadka nakrapiany kapelusz, podobny raczej do abażuru. Z tyłu postępowała półprzytomna Honorata, podobna raczej do herod-baby niż do cud-dziewczyny. Jej minispódniczka upstrzona była w esy-floresy. Swą potężną postacią górowała nad resztą towarzyszy. Czasem unosiła ku górze swe niby-rzęsy i głośno wzdychała, marząc o podróży z ekskrólem do Kalwarii - Lanckorony.

Fiu, fiu, rozbrzmiewał conocny śpiew kszyków, które półsiedząc tuż przy soczystozielonych liściach rzewieni, rozpoczęły swój koncert.

(autor nieznany)

Minibajka, czyli a propos zoo

Pierzasta makolągwa z szaroburym niedźwiedziem dość skonsternowani rozważali niedowarzony i półfantastyczny pomysł pewnego cocker-spaniela. W mig zrozumieli, że scedzany na czczo na mierzei boraks poniekąd mógłby wyrządzić szkody nie do naprawienia, a de facto wywołać exodus ponaddwutysięcznej watahy bobrów i tchórzofretek z na przemian leżących tu żeremi i nor do gruzowiska nieopodal (albo: nie opodal) Chociebuża.

Jednakże arcymiś w sam czas przejrzał na wskroś tę quasi-rewelację.