Biblioteka Publiczna to pierwsza instytucja kultury utworzona w powojennych Gryficach. Podstawę prawną organizacji bibliotek powszechnych stanowił Dekret o bibliotekach i opiece nad zbiorami bibliotecznymi, uchwalony 17 kwietnia 1946 roku przez Krajową Radę Narodową. Dekret określał zasady organizacji i działalności bibliotek. Istniał również nadzór Ministerstwa Oświaty nad bibliotekami. Biblioteka Powiatowa została utworzona w roku 1946, zaś w 1947 roku rozpoczęła udostępnianie książek. Pod koniec roku dysponowała księgozbiorem liczącym około 1 900 woluminów.

Dnia 8 marca 1948 roku Biblioteka Powiatowa została zarejestrowana w Inspektoracie Szkolnym. Zadaniem biblioteki była organizacja sieci bibliotecznej w powiecie, jej rozwój, organizacja punktów bibliotecznych oraz powiększanie księgozbioru.

Kamienicę przy ul. Wojska Polskiego 23 wzniesiono w 1782 roku jako największą manufakturę  – przędzalnię wełny w okresie późnego baroku na terenie staromiejskiej parceli znajdującej się w pobliżu narożnika sąsiadującego z parcelą kościelną. Wybudowana z dotacji królewskiej, wynoszącej 40 tys. talarów, była zespołem czterech budynków połączonych ze sobą w kształt prostokąta, z dodanym, na zapleczu magazynem. Zabudowa w prostokąt była przykładem ówczesnego budownictwa miejskiego. Fasada manufaktury była wyjątkowo reprezentacyjna, zadziwiając ówczesnych mieszkańców.

Jako materiał do budowy występują: kamienie polne w fundamentach oraz cegła w układzie blokowym, odznaczająca się stosunkowo dużymi wymiarami, użyta w ścianach nośnych i działowych na zaprawie gliniano-wapiennej. Główny budynek był podpiwniczony, dwu kondygnacyjny z użytkowym poddaszem. Ustawiony kalenicowo w stronę ulicy, miał układ pięcioosiowy, dwutraktowy, z sienią na osi. Interesującym rozwiązaniem była sprawa sklepień krzyżowych. Cechą charakterystyczną były również dwie wydłużone oficyny, (zburzone ostatecznie w 1975 r.). Wzniesiono je równocześnie z budynkiem głównym, z którym były skomunikowane.